Orpa heeft echt bestaan
 Jong Inuit stel. Beiden zijn 13 jaar. Zo zouden Nunôk en Orpa er vandaag uit kunnen zien
(foto gemaakt op Groenland, voorjaar 2011, door Rob Ruggenberg)
 Het meisje op wie Nunôk verliefd was heeft echt bestaan. Maar hoe ze heette en hoe ze er uitzag, weten we niet.
Schrijver Rob Ruggenberg denkt dat het meisje er ongeveer zo heeft uitgezien 
We weten dat de ontvoerde jongen verlangde naar zijn meisje of vrouw op Groenland. Dat vertelt Nicolaes van Wassenaer in zijn Histo-risch verhael aller ghedenckwaerdigheden uit 1629.
Schrijver Rob Ruggenberg heeft dit meisje de naam Orpa gegeven. Dat is een eeuwenoude Groenlandse naam die nog steeds voorkomt.
En stuurman Willem Ys schreef dat Nunôk ten slotte terugkeerde naar Groenland. Het roman-tische slot van IJsbarbaar is dus niet verzonnen. Nunôk ging echt terug naar Orpa!
Oude foto's
 De schrijver heeft veel oude foto's bekeken om een idee te krijgen hoe Orpa en de andere Inuit meisjes er vroeger uitzagen. Een aantal van die foto's vind je op deze pagina.
Op deze oude foto rechts zie je een paar meisjes, die ongeveer zo oud zijn als Orpa. Let op de haarknot bovenop hun hoofd
De meisjes op Groenland groeien uit tot sterke, zelfbewuste, sterke vrouwen. Daar heeft het barre poolklimaat vast iets mee te maken. Zwakkelingen overleven hier niet.
Slechte ogen
En Orpa's slechte ogen? Die heeft de schrijver wél verzonnen. Op het kleine schiereiland dat nog altijd Ittimiini heet, vond hij een stukje oud brillenglas. Dat bracht hem op het idee!
Het is bijna niet voor te stellen hoe hard het leven voor slechtzienden moet zijn geweest toen er nog geen brillen waren.
 Pas in 1884 ontdekten Europeanen dat er mensen woonden op de ijzige kust van Oost-Groenland. Daarna duurde het nog jaren voordat daar goede medische voorzieningen - en brillen - kwamen!
Litteken
In IJsbarbaar wordt Orpa door een sledehond aangevallen. Het dier bijt een stuk uit haar wang waardoor ze een akelig litteken oploopt.
Op Groenland gebeuren vaak ongelukken met sledehonden.
Net als bij ons zijn kinderen er gek op de jonge honden, zoals het Inuit meisje op deze foto
Die jonge honden zijn lief en speels. Maar de volwassen honden zijn jammer genoeg vaak bijterig, en moeten worden vastgebonden...
Neuzen wrijven
In de bloemenvallei, vlak bij Ittimiini, vinden Nunôk en Orpa elkaar terug. Die bloemenvallei bestaat echt. In de zomer, als het ijs is weggesmolten, staat het daar vol met kleine bloemetjes en bloeiende bessenstruiken.
Daar, tussen de bessenstruiken, wrijven Nunôk en Orpa hun neuzen tegen elkaar - ze zoenen niet.
 Over die Inuit-kus bestaan veel misverstanden. Er zijn mensen die denken dat Inuit niet zoenen omdat hun lippen anders aan elkaar zouden vastvriezen. Onzin!
Dezelfde manier van kussen vind je ook bij de Maori's in Nieuw-Zeeland, en op Hawaii, en in Cambodja, Laos en Thailand. Daar vriest het nooit.
Als je de neuzen tegen elkaar wrijft, dan ruik je de ander. In die reuk ligt het diepste van je ziel verborgen, denken de Inuit. Je ruikt al het goed en kwaad van de ander. Dáár gaat het om
 Meer weten?
 Wil je meer weten? Bestudeer zelf de bronnen (boeken en artikelen), die schrijver Rob Ruggenberg over dit onderwerp heeft gelezen.
|
